Έχουν περάσει τρεις μέρες από τις εκλογές των 4 καλπών και εκτός των επαναληπτικών, στο τέλος αυτής της εβδομάδας, το αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών, προκάλεσε τις Εθνικές εκλογές στις 7 Ιουλίου.
Κάθομαι αυτές τις ημέρες και διαβάζω κατεβατά φίλων και «φίλων», πραγματικών γνωστών από την αληθινή ζωή εκεί έξω, αλλά και προσωπικοτήτων των δύο διαστάσεων και νιώθω μπερδεμένος.
Μοιάζουν όλοι να έχουν ξεκάθαρη άποψη στο πώς να κυβερνηθεί αυτή η χώρα και από ποιους, που με κάνουν να νιώθω χαζός. Ίσως να είμαι κιόλας.
Γιατί, εκτός από εξυπνάδες και memes, που πόσταρα κι εγώ την ημέρα των εκλογών, το μόνο που νιώθω να με κατατρώει, να θέλω να το φωνάξω αλλά τελικά να σωπαίνω και απλώς να το εξιστορώ σε αυτή την ήσυχη γωνία του internet, είναι: «υπάρχουμε κι εμείς».
Εμείς, που δεν βλέπουμε τα κόμματα και την πολιτική ως ομάδες, ώστε να πάρουμε «τη φανέλα» σπίτι μας και να βγάζουμε διαγγέλματα, λες και κάποιος μας δίνει «χαρτάκι».
Εμείς, που πονάμε τη χώρα αλλά δεν νιώθουμε πως το μίσος και οι ακραίες απόψεις, ο διαχωρισμός ξένων και Ελλήνων, μας αντιπροσωπεύει.
Εμείς, που σιχαθήκαμε τα τζάκια, τους πολιτικούς καριερίστες, τους άσχετους διάσημους που αναλαμβάνουν πόστα αλλά και τους ψεύτες όλων των ειδών, χρωμάτων και πεποιθήσεων.
Εμείς, που ανήκουμε στην μικρομεσαία, εργατική τάξη, αλλά δεν έχουμε κάποιον να μας αντιπροσωπεύει γιατί μας αγνοούν.
Εμείς, που νιώθουμε ότι «κάθε πέρσι και καλύτερα», αφού πια μοιάζει η ντόπια δημοκρατία να φαίρνει αδιέξοδα, πράγμα αντιφατικό για αυτό που πρεσβεύει, καθώς σε κάθε στροφή της, ένα θανάσιμο αμάρτημα μας περιμένει απειλητικά.
Εμείς, που παρά το αδιέξοδο που νιώθουμε, πάμε να ψηφίσουμε, σπάζοντας το κεφάλι μας μπροστά στη κάλπη, ώστε να μην κάνουμε λάθος και δώσουμε δύναμη σε ακόμα έναν ανάξιο να φωνάζει στο όνομά μας. Και ο μόνος λόγος που το κάνουμε, γιατί ξέρουμε πως για κάθε έναν που δεν πάει να εκμεταλλευτεί το δικαίωμά του, τύποι σαν τη Χρυσή Αυγή χαίρονται και νικάνε.
Εμείς, που δεν διεκδικήσαμε ποτέ θέση στο δημόσιο και έχουμε καλή σχέση με τις επιχειρήσεις που εργαζόμαστε, γιατί είμαστε εργατικοί και συνεπείς, αλλά νιώθουμε απροστάτευτοι όταν η επιχείρηση, σαν άλλη κυβέρνηση, αλλάξει ρότα και μας παραμερίσει. Όχι γιατί δεν εξελιχθήκαμε, αλλά ακριβώς αυτό. Γίναμε ακριβοί.
Εμείς, που δεν είμαστε μετά (χ)Χριστόν προφήτες και τα λέμε 40 μέρες πριν. Σαν μνημόσυνο ένα πράγμα.
Αυτό το κείμενο δεν είναι μια ακόμα περισπούδαστη «διδαχή» στο τι να ψηφίσεις, νιώθω οίκτο για όσους το κάνουν. Ναι, είπα και εγώ ψέματα. Δεν νιώθω χαζός μπροστά τους, αλλά είναι περισσότεροι. Νικάνε πάντα.
Αυτές οι σκόρπιες λέξεις και σκέψεις, είναι για μένα· για σένα, που ξέρω ότι νιώθεις το ίδιο και θες να αφήσεις τις φοβίες σου να σε καταβάλουν επιτέλους και να μπεις σε κάποιο από τα διαθέσιμα μαντριά, για να μην σε φάει ο λύκος.
Δεν είσαι μόνος σου. Είμαστε αυτοί που είμαστε και ο δρόμος είναι δύσκολος. Πρόσεχε μέσα στην αγωνία σου να μην σε φάει ο λύκος, που ίσως παραμονεύει στο δάσος, σε φάει τελικά ο «αγρότης» που έρχεται να σε προστατέψει.
Καλή ψήφο.
Γιώργος Μεσολογγίτης 
Καλημέρα Γιώργο. Χαίρομαι που διαβάζω τις απόψεις σου. Θεωρώ πως πράγματι αντιπροσωπεύουν ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού που νιώθουν πως βρίσκονται μπροστά σε αδιέξοδο. Ούτε εγώ θα μιλήσω με προτροπές ή με διδαχές. Θα πω μόνο τι σκέφτομαι εγώ, για τη δική μου πορεία στον τρόπο σκέψης. Νομίζω πως μετά από μια δεκαετία μαρτυρίου (ειδικά για όσους εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα όπως εγώ καλή ώρα) ήρθε η ώρα της περισυλλογής και της αυτοκριτικής. Ήρθε η ώρα να αφήσουμε τις μεμψιμοιρίες στην άκρη, να μιλήσουμε, να εκφραστούμε, να ενημερωθούμε καταλλήλως, να ασπαστούμε μια ιδεολογία ίσως, να κοιτάμε μπροστά, να κοιτάμε την ευρύτερη εικόνα, το σύνολο, να σταματήσουμε να αναπαράγουμε αυτή τη σάπια κατάσταση του απόλυτου μηδενισμού και της καθολικής απαξίωσης που τόση ζημιά έχει κάνει στη χώρα. Να παθιαστούμε με τον τόπο μας. Να σταματήσουμε να μειώνουμε τους άλλους (αντίπαλη παράταξη ή τους πάντες, εν προκειμένη περιπτώσει) και να κοιτάμε πώς να βελτιωθούμε εμείς οι ίδιοι. Κι αν νιώθουμε πως δεν υπάρχει πράγματι κανείς και τίποτα που να μας εκφράζει, να βγούμε μπροστά και να συμμετέχουμε στα κοινά. Η προσωπική ενασχόληση μπορεί να είναι διαφωτιστική, τείνω να πιστεύω.
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Σε ευχαριστώ για το χρόνο σου Γρήγορη. Δεν διαφωνώ σε τίποτα απ’ο,τι λες. Απλώς νιώθω τόσο μπερδεμένος στην αναζήτηση όλων αυτών που λες (όχι τώρα, εδώ και χρόνια), που αισθάνομαι πνευματικά «γέρος» όταν προσπαθώ να δώσω ενέργεια σε σκέψη και πράξη , ενάντια στις στρατιές των κομματικών οπαδών. Όποιο χρώμα και να έχουν, το ίδιο μου κάνει πια. Λες και παλεύω με τα κύματα. Στο τέλος, η θάλασσα νικάει.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!